Blog | Tejas Kulkarni

''अखेरचे येतील माझ्या हेच शब्द ओठी.... लाख चुका असतील केल्या, केली पण प्रिती..." पाडगावकरांच्या दर्दभऱ्या ओळींना यशवंत देवांनी तितकंच आर्त संगीत दिलंय... आणि भावगीतांचे भगवंत अरुण दातेंनी अक्षरशः जीव ओतलाय यात... ऐकलं... म्हणायचा ट्राय केला... . "तेजा आतून नाय येतय राजा... पून्हा एकदा ट्राय कर..." राजा... राजा... करत पाच - सहा वेळा झालं... तरीपण समाधान होईना... आतून येईना... काय करायचं ? आजींनी गुगली टाकली... - कॉलेजचं प्रेम आठव... प्रेमभंग आठव... त्याशिवाय नाही येणार आतून ! - कॉलेजचं प्रेम त्यात पण प्रेमभंग... हे म्हणजे परवा खालून वरुन जोरदार पाणउतारा झालेल्या "त्या" माणसाने "मी पंतप्रधान झालो तर" असा वस्तूनिष्ठ निबंध लिहीणं आणि त्यात पहिलं बक्षीस मिळवणं वेग्रेे... "नाय येणार ब्बॉ.... प्रेमभंग वगैरे नाय झालंय कधीच... प्रेमच नाय, तर प्रेमभंग कुठे ? - आडात नाय तर पोहऱ्यात कुठून येणार..." - मग गाणं बदलूयात कां ? ठिकंय... . आधी मी आगाऊपणा करुन हे गाणं घेतलेलं, तंगडं गळ्यात पडलं, नानांचंही काय वेगळं झालं ? त्यांनी पा

हेल्मेट असेल तर पेट्रोल मिळेल ही शुद्ध चुतीयागिरी आहे... आणि सगळ्यांनी मिळून उधळून लावायला हवंय ! कारण यामूळे फक्त उद्धट पेट्रोलवाल्यांची चांदी होणार इतकंच. जर खूप घाईत हेल्मेट विसरलो, किंवा अपरीहार्य कारणाने (फॉर एक्स डोकं फुटलंय, मान दुखतेय वगैरे) घातलं नसेल आणि गाडी ठणठण असेल, emergency असेल, तर एकतर त्यांच्या दे भाऊ करत पाया पडा, किंवा ५-१० रुपये लिटरमागे जास्त मोजा... काळा बाजार वाढेल... परत मागे बसलेल्यांनापण हवंच... ISI मार्क असलेलंचं हवं वगैरे नाटकं आहेच ! . ज्याच्या डोक्यातून हे आलंय तो माणूस एकतर स्टार प्रवाह-झी मराठीचा नियमित प्रेक्षक असावा, किंवा यूगपूरुष केजरीवाल त्याचे आदर्श असावेत... नाहीच काही तर महागुरु पिळगांवकर त्याचे गुरु असावे...

कोपर्डीतल्या हराम्यांचं थोबाड टिव्ही, पेपरमध्ये जाहीर करायला हवं. आणि त्यांचं समर्थन करणारे, सत्काराची भाषा वापरणाऱ्यांनाही उघडं करायला हवं... "यही है वो कमीने, जो उन दरींदोका समर्थन कर रहे है".. ... बाकी कायदा काही प्रमाणात समान आहेच ! सगळ्यांसाठी... "सारी उम्र हम.. "तजा" जेब मे लेके घूम लिये... कफन को जेब नही होती जनाब... ! ... या मॅटरमध्ये तरी नाहीच चालणार... गुन्हा केलाय, लटकावं लागणार.. . बाकी बसची तोडफोड करणारे, जाळपोळ करणारे, राजकारण करणारे नालायक फक्त थोबाडं चमकवण्यासाठी धडपडतात... यांनाही दोन दोन फटके द्यायला हवे...! That's Set !!

गुरुपोर्णिमा जितकी अक्कल पुस्तकं वाचून, शिकवून येत नाही तितकी एकदा अनूभवातून येते... अनूभव माणसाला शहाणं करतं. अनूभवातून बऱ्याच गोष्टींना उत्तर मिळतं. . माझ्या अनुभवाचे ग्रंथ ! माझे गुरू...! १० वर्षांपासून मी दररोज न चुकता डायरी लिहितो... पूर्वी आलेल्या अनूभवांतून, घटनांतून शिकतो... भूतकाळात वर्तमानातील अनेक प्रश्नांची उत्तरं दडलेली असतात... . "तेजा... समोर खड्डा आहे, पडला तर लागतं आणि खूप दुखतं... मागे दुखलं होतं नं तसं !" - आणि मी सांभाळून चालतो !... खड्ड्यात पडण्यापासून वाचतो... माझा अनूभव वाचवतो ! आणि नकळत पडलोच तर पून्हा वर येण्यासाठीची धडपडही तो अनुभवच शिकवतो... . कठीण काळात फक्त अनूभव आणि आपलं मन यांवरच आपण टिकू शकतो... . जन्मापासून मृत्यूपर्यंत सदासर्वकाळ सोबत राहणाऱ्या, सदैव जागृत राहणाऱ्या आणि प्रामाणिक मार्ग-दर्शन करणाऱ्या स्वानूभवरुपी गुरुंचे कृतज्ञतापूर्वक स्मरण...

आपल्या कॉमेडीने अख्ख्या जगाला गेलं शतकभर खळखळून हसवणाऱ्या लॉरेल अॅन्ड हार्डी या जोडीचा पहिला मूकपट होता द लकी डॉग... जो १९२१ मध्ये रिलीज झाला. एक कुत्रा, ज्यावर लॉरेलचं जीवापाड प्रेम असतं. आणि तो त्याच्या छोट्या छोट्या गोष्टींत सांभाळत असतो. पण यामूळे बिचाऱ्या हार्डीची पंचाईत होते. हार्डी कुत्र्यांना प्रचंड घाबरायचा त्यामूळे फार वेगळा अभिनय करायची गरज वाटली नाही. पण लॉरेल इतर वेळी सुद्धा हार्डीवर कुत्र सोडून त्याची फजिती करायचा. . अगदी कमी वेळेचा हा मूकपट प्रचंड चालला. आणि प्रेक्षकांनी या जोडीला डोक्यावर घेतलं. पण १९२१ नंतर तब्बल ५ वर्ष ही जोडी अज्ञातवासात गेली. आणि १९२६ मध्ये जाड्या हार्डी आणि रड्या लॉरेल पून्हा अवतरले ते "द ४५ मिनटस् फ्रॉम हॉलीवूड" मध्ये. "द ४५ मिनटस् फ्रॉम हॉलीवूड" हा हेल रिच या दिग्दर्शकाचा चित्रपट. हॉलीवूड चित्रपट बनवायची प्रोसेस लॉरेल अॅन्ड हार्डी करणार... त्यातून निर्माण झालेला प्रचंड गमतीशीर कल्लोळ या चित्रपटात होता. हाच चित्रपट, जिथे लॉरेल अॅन्ड हार्डी खऱ्या अर्थाने सुरु होतात. हेल रिचने नंतर त्यांच्याबरोबर हेल रिच स्टूडीयो स्थापन केला

फर्नीचर, वॉटरप्रूफिंग, कलर, सिलींग सारखी तद्दन राक्षसी कामं सुरुय घरी... त्यात काल इलेक्ट्रीशीअन बरोबर शाब्दिक चकमक झाली आणि त्यात संतापात त्याला एक धपाटा घालून हाकलून दिल्याने ते काम पेंडींग आहे... धूळ, कचकच त्यात हे पेंडींग काम यामुळे वैतागल्याने घरी मला रागा, एके मंडळींसारखी वागणूक मिळतेय... एकूण प्रचंड टेंशन वेग्रे आहे.. . काश्मीरमधला तणाव, नाराज पंकजाताई, युगपूरुष एके के येडेचाले, फ्रान्समधली ट्रक उपाद, सिरीया, गोधरा-धुळे कनेक्शन सारखे प्रश्न यापुढे शुल्लक आणि सहज सुटणारे वाटतात...

डॉ. ए.पी. जे. ए. कलाम.. ए.आर. रहमान... उस्ताद झाकीर हुसैन... बिसमिल्लाह खान... शमशाद बेगम, मोहम्मद रफी साहेब... यांचा आदर्श ठेवणाऱ्या,  . मुस्लीम वस्तीतल्या अनाथ हिंदू विधवेची मृत्यूनंतर हिंदू विधीवत अंत्ययात्रा काढणाऱ्या आणि स्मशानात गुरुजी बोलावून प्रेतसंस्कार करणाऱ्या मुसलमानांना... . भाजपा प्रवक्ते शहनावाज हुसैन... पशूहत्येचा विरोध करणारा इरफान खान.. गणपतीला दरवर्षी ५०१ ची वर्गणी देणारा जावेदभाई... "तेजाभाय तेरेसे क्या पैसा लेना" म्हणत गाडीत फुकटात हवा भरून देणारा इरफान.. दिवाळीला न चुकता गिफ्ट देणारे आसमाँ, सलमा, अरमान, रझा, फैयाज सारखे मित्र-मैत्रिणी... आमच्या दुकानात दरवर्षी दिवाळीसारखीच तगडी उलाढाल रमझानच्या महिन्यातही होते... पेमेंट करतांनाही पप्पांना, मला, "शिरखूरमा खाने पधारना सेठ, पिछले साल की तरह भूलना मत" म्हणत आग्रहाने बोलावणारे, आणि नाही गेलो तर आठवणीने दुकानात किंवा घरी डबा भरुन शिरखूरमा आणून देणारेे जिव्हाळ्याचे ग्राहक... आणि रोजच्या जीवनातले अनेक  निरूपद्रवी,  इथल्या मातीशी एकरूप झालेले,  बंधूभाव जपणारे  मजहब नह

=रस्ता= तीन वर्षांपूर्वीची सत्य घटना आहे. अशीच जून-जुलै मधली. मी, केदार, प्रसाद आणि सुशांत पुण्याहून विदर्भातल्या माहूरला गेलो होतो. तेव्हा आलेला हा भयाण अनुभव. . आम्ही चौघं इनोव्हा घेऊन संध्याकाळच्या सुमारास कारंजात पोहचलो. कारंजा म्हणजे दत्तसंप्रदायातील महत्वाचं स्थान. तिथे तासभर थांबायचं आणि पुढे ११० किमीवर असलेल्या माहूरला निघायचं, असं ठरलं होतं. पण पावसामूळे आणि गाडीने नाटकं केल्याने कारंजात पोहचायला रात्रीचे ८ः३० वाजले. तिथे दर्शन आणि जेवण वगैरे करत १०:०० झाले...  पाऊस सुरूच होता... गाडीचा बॅटरी प्रॉब्लेम... त्यामुळे पुढे जावं की नाही, हा प्रश्न होता. हो हो नाही नाही करत १०ः३० वाजता आम्ही पुढे जायचं ठरवलं... ड्रायव्हिंगचं तसं टेंशन नव्हतं... पण तो भाग आम्हाला नवा होता, शिवाय पाऊस... ! सुट्टीचं नियोजन असल्याने वेळ वाया न घालवता आम्हाला पूर्ण ट्रिप करायची होती... म्हणून हळू हळू पोहचून जाऊ म्हणत आम्ही निघालोच... त्या आधी मंदीराजवळ गाडी पार्क केली तिथे एका दुकानाच्या आडोशाला उभ्या दोन गुरुजींनी आम्हाला शेगांवला जाण्यासाठी कारंजा बस स्थानकापर्यंत लिफ्ट मागितली. त्यांनाही बरोबर घ

लॉरेल अॅन्ड हार्डी : भाग १ . "मला कळू शकेल कां तू काय करत आहेस ?" - "हे बघ.... आपल्याला ४०० डॉलर्सचा... फायदा झाला आहे..." "आपण नाश्ता करूया कां ?" - "आधी आपण घरी जाऊ" आणि लॉरेन भोकाड पसरतो... . मी पाच-सहा वर्षांचा असतांना रोज संध्याकाळी ६ वाजले की सह्याद्री प्रादेशिक वाहिनीवर वेस्टर्न ट्रामचं संगीत आणि आपल्याकडे घोडागाडीला असतो तसा पॉssss भोंगा वाजायचा... रड्या लॉरेन अॅन्ड जाड, छोटी मिशी असलेला हार्डी अवतरायचे.... १९००-१९२० मधलं जून्या पद्धतीचं वेस्टर्न वातावरण, धडपडे कलाकार, बर्फ (स्नोफॉल), शेकोटी असलेली तिथली घरं यांनी अक्षरशः वेड लावलं होतं. (ते बघून बघून इतकं सवयीचं झालं होतं, की माझा मागचा जन्म तिथला आहे, आणि मी तिथे सगळं ओळखतो असं एक दोनदा त्या वयात बडबडलो होतो - आई सांगते.) . लॉरेल अॅन्ड हार्डी इतके बिंबले कारण मातृभाषेतून मराठीतून या जगप्रसिद्ध कलाकारांशी पहिली ओळख झाली... हार्डीचं माहित नाही, पण लॉरेलचा मराठी आवाज डॉल मेघना एरंडेने दिला आहे, जो आज पण कानात घुमतो आणि अति गोड आहे. दोन वर्ष चालल्यानंतर ती सिरीज बंद झाली, पण तो

भगवानदादा यांच्या जीवनावरचा बहुप्रतिक्षीत, सुंदर चित्रपट "एक अलबेला" रिलीज झाला. त्याची जोरदार प्रसिद्धी झाली... पण जेव्हा तिकीटं घेऊन प्रेक्षक थिएटरमध्ये पोहचले तेव्हा तिथे खाऊन खाऊन चोथा झालेला, बहुपांचट, बकवास वाटायला लागलेला "सैराट" लागलेला दिसला. एक अलबेलाला खूप कमी थिएटर मिळाले... . सैराट मराठी चित्रपटसृष्टीचा शेवटचा किंवा एकमेव चित्रपट नाहीय... त्याचं कौतूक ठीक, पण घाणेरडा अतिरेक जास्त झाला. त्यापेक्षा बालगंधर्व, हरीश्चद्राची फॅक्टरी, लोकमान्य, कट्यार काळजात घुसली सारखे चित्रपट दिग्दर्शन, कथानक, तंत्र, नेपथ्याचं उत्तम उदाहरण आहेत... ज्यांच्या संगीतापुढे झिंगाट वगैरे तद्दन बकवास वाटतात... . एक अलबेलाची दखल हिंदी, इंग्रजी वृत्तपत्रांनी घेतली. भगवानदादा यांच्या आयुष्यावरचा अप्रतिम बायोपिक आहे. फालतूपट सैराट करता, ज्याला उत्तम मराठी - हिंदी भाषीक प्रेक्षकवर्ग लाभलाय असा "एक अलबेला" उतरवण्यात आला. . तोच विचार करतोय... मुंबईतल्या दादर, पार्ले, गिरगाव वगैरे भागात किंवा अगदी पुण्यातही एक आठवडा हाऊसफुल्ल अॅडवान्स बुकींग चाललेला "एक अलबेला&quo

काल लावलेल्या झाडांपैकी बरीच झाडं दिवसभरात मोकाट गुरांनी खाल्ली, काही झाडं फुकट्यांनी नेली, तर रस्त्यावर अडचण होते म्हणून चालणाऱ्यांनी बरीच तोडली... महापालिका आता खड्डे बुजवायला टेंडर काढतील. . वारकऱ्यांसाठी स्वच्छतागृह, डस्टबीन ठिकठिकाणी आहेत. पण उघड्यावर बसायची आणि आहे त्याच ठिकाणी घाण टाकायची सवय जात नाही. वारी पुढे सरकली की तिथे पुढचे चार दिवस बघायलाच नको... (सदा दुखी भावनांना आवर घालून मुद्दा समजून घ्या.) . येत्या ६ ला तर मत पूछो भै... ७ ला सफाई कामगारांचे जीव जातील... (सदा दुखी भावनांना आवर घालून मुद्दा समजून घ्या.) . सरकारने स्वतःची मान कापून समोर ठेवली तरी उपजत दळभद्री लक्षण असल्याने यांना फरक पडणार नाही... चांगलं सहन होत नाही च्यायला... स्वच्छ भारत होईल, आधी वैयक्तीक स्वच्छता करू देत... भावना बाजूला ठेऊन प्रॅक्टीकल व्हा... . गुटखा खाणाऱ्यांना चौकात फोडायला हवं... गुटखा खाऊन थुंकतांना दिसला की बमकाव तेच्यामारी.. सगळ्यांना फूल फ्रिडम. . जर सरकार ९० पावलं पुढे येतंय तर, १० आपण चालायला नको ? वारी पुढे गेल्यानंतर राहणारा कचरा, इफ्तार नंतर उरणारा ढिग... हे कोण आ